Nul ongevallen

‘Love Life Marmoleum’ is de slogan van de nieuwe reclamecampagne van Forbo Flooring. Dit bedrijf beschikt over de grootste linoleumfabriek ter wereld. Hoewel het product al meer dan honderd jaar oud is, is het eigentijds en duurzaam. Het wordt gemaakt van natuurlijke grondstoffen en bij de productie staat de veiligheid van de medewerkers voorop.

Het bedrijfsterrein in Assendelft is een bezienswaardigheid op zich. Op 13 april krijgt een vijftigtal DGA’s van VNO-NCW West er een rondleiding langs de immense silo’s met natuurlijke grondstoffen, de machines die jute en linoleum op elkaar persen, de droogkamers en enorme magazijnen. Er werken 650 mensen in ploegendiensten. Een informatiebord op het terrein toont dat zij onlangs het record verbroken hebben, door 418 dagen aaneengesloten te werken zonder verzuimongevallen.

Onveilig gedrag
“Bij een duurzaam product hoort een veilige manier van produceren”, vindt Jelle van der Zwaan directeur Operations van Forbo. “Ik schrok enorm toen ik hier in 2008 kwam werken en de veiligheidsstatistieken zag. Onze strategie was vooral gericht op het voorkomen van onveilige situaties, terwijl 96% van de ongevallen veroorzaakt wordt door onveilig gedrag van de medewerkers.”

Om de veiligheid voor de medewerkers te verbeteren, schakelde Forbo Flooring Raymond Bekker van CHEMConsult in. Door advies en coaching zorgde hij ervoor dat veiligheid werd ingebed in het bedrijf. Alle medewerkers zijn er door trainingen, overleggen en communicatie-uitingen bij betrokken. Het resultaat is een gestage daling van het aantal ongevallen. Enkele tips van Bekker: “Betrek mensen op de werkvloer bij het maken van nieuwe veiligheidsplannen en geef als management zelf het goede voorbeeld. Door op de werkvloer stil te staan bij de risico’s breng je de medewerkers realiteitszin bij.”

Aangrijpend
Al vijf jaar lang heeft veiligheid nu de hoogste prioriteit bij Forbo Flooring. “Ieder bedrijf zou moeten streven naar nul ongevallen”, zegt Bekker. Hij memoreert aan een aangrijpend ongeval bij ICI in 1971, waar drie medewerkers door een brand bij een explosie werden weggeblazen. “Een van hen had een jong gezin met drie kinderen. Zijn oudste zoon was acht jaar toen het gebeurde. Zes weken lang lag vader op de intensive care tussen leven en dood. Daarna volgden vijfenhalf jaar met operaties en revalidatie. Toen vader eindelijk thuis kwam had moeder door het ongeval een angststoornis ontwikkeld en was zijn oudste zoon ineens een puber van veertien jaar.” De aanwezige DGA’s zijn nog stil van dit dramatische verhaal, als Bekker eindigt: “ik was die oudste zoon.”